مدیرکل فرهنگ و ارشاد هرمزگان با اشاره به درگذشت غلام مارگیری معروف به "بابازار میناب"، گفت: این هنرمند برجسته موسیقی جنوب کشور ثابت کرد که از یک روستا نیز می‌توان خود را در عرصه‌های جهانی مطرح کرد.
به گزارش تابناک - جزیره، به گفته علیرضا درویش‌نژاد مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی هرمزگان، مرگ غلام مارگیری ضایعه بزرگ به جامعه فرهنگ و هنر ایران بود چرا که وی توانسته بود با هنر خود، نام موسیقی نواحی شرقی هرمزگان را در جهان پرآوازه کند.
وی که در روستای بندزرک میناب زندگی می‌کرد و توانست صدای موسیقی بومی و محلی جنوب را در سطح جهان عرضه و معرفی کند.
غلام مارگیری نزدیک به 80 سال زندگی کرد و بر اثر کهولت سن درگذشت وی در دهه 60 به عنوان پنج صدای ماندگار موسیقی نواحی ایران تقدیر شد و اجراهای بسیار خیره کننده و خاص وی که ریشه در سنت‌ها و مراسم‌های آیینی و درمانی همچون "زار" داشت باعث حیرت همگان شده بود.
وی به عنوان نماینده موسیقی بومی و سنتی هرمزگان در جشنواره‌های متعدد ملی و بین‌المللی حضور داشت و همگان اجراهای وی را در جشنواره موسیقی فجر، موسیقی نواحی و موسیقی مذهبی آلمان، سوئد و ... به یاد دارند.
موسیقی "زار" یکی از موسیقی‌های محلی جنوب ایران و مربوط به مردمان کناره خلیج فارس است.
در این موسیقی از سازهای گوناگونی استفاده می‌شود. یکی از این سازها تنبیره یا تنبوره نام دارد، که فقط توسط بابازار یا شخص دیگری که او اجازه بدهد نواخته می‌شود. مضراب این ساز از شاخ گاو یا گوسفندی که برای اجرای مراسم قربانی شده ساخته می‌شود.
آهنگ خون که آهنگی با ضرباهنگ تند است و هنگامی که خون را می‌آورند اجرا می‌شود جزئی از موسیقی زار به شمار می‌آید.
در باور باورمندان به آیین زار٬ برخی از انسان‌ها، توسط نیروهای نامرئی که به عنوان باد شناخته می‌شوند تسخیر می‌شوند. این بادها شخصیت‌های گوناگونی دارند، و بیماری و افسردگی و روان‌پریشی شخص تسخیر شده را باعث می‌شوند.
آیین زار برای درمان آن‌ها برپا می‌شود. هزینه‌های برپایی این آیین توسط بیمار تقبل می‌شود. مرحوم مارگیری یکی از چند بابازار محدود و انگشت‌شمار باقی مانده در این حوزه تخصصی موسیقی بود.
بابازار در واقع عنوانی است که به استادان این شاخه از موسیقی می‌رسد، همچنین در حال حاضر در مناطقی همانند قشم، هرمز، بندرخمیر، میناب و بندرعباس این موسیقی و این نوع درمان رواج دارد.
وی که در روستای بندزرک میناب زندگی می‌کرد و توانست صدای موسیقی بومی و محلی جنوب را در سطح جهان عرضه و معرفی کند.
غلام مارگیری نزدیک به 80 سال زندگی کرد و بر اثر کهولت سن درگذشت وی در دهه 60 به عنوان پنج صدای ماندگار موسیقی نواحی ایران تقدیر شد و اجراهای بسیار خیره کننده و خاص وی که ریشه در سنت‌ها و مراسم‌های آیینی و درمانی همچون "زار" داشت باعث حیرت همگان شده بود.
وی به عنوان نماینده موسیقی بومی و سنتی هرمزگان در جشنواره‌های متعدد ملی و بین‌المللی حضور داشت و همگان اجراهای وی را در جشنواره موسیقی فجر، موسیقی نواحی و موسیقی مذهبی آلمان، سوئد و ... به یاد دارند.
موسیقی "زار" یکی از موسیقی‌های محلی جنوب ایران و مربوط به مردمان کناره خلیج فارس است.
در این موسیقی از سازهای گوناگونی استفاده می‌شود. یکی از این سازها تنبیره یا تنبوره نام دارد، که فقط توسط بابازار یا شخص دیگری که او اجازه بدهد نواخته می‌شود. مضراب این ساز از شاخ گاو یا گوسفندی که برای اجرای مراسم قربانی شده ساخته می‌شود.
آهنگ خون که آهنگی با ضرباهنگ تند است و هنگامی که خون را می‌آورند اجرا می‌شود جزئی از موسیقی زار به شمار می‌آید.
در باور باورمندان به آیین زار٬ برخی از انسان‌ها، توسط نیروهای نامرئی که به عنوان باد شناخته می‌شوند تسخیر می‌شوند. این بادها شخصیت‌های گوناگونی دارند، و بیماری و افسردگی و روان‌پریشی شخص تسخیر شده را باعث می‌شوند.
آیین زار برای درمان آن‌ها برپا می‌شود. هزینه‌های برپایی این آیین توسط بیمار تقبل می‌شود. مرحوم مارگیری یکی از چند بابازار محدود و انگشت‌شمار باقی مانده در این حوزه تخصصی موسیقی بود.
بابازار در واقع عنوانی است که به استادان این شاخه از موسیقی می‌رسد، همچنین در حال حاضر در مناطقی همانند قشم، هرمز، بندرخمیر، میناب و بندرعباس این موسیقی و این نوع درمان رواج دارد.