این عضو شورای شهر دلیجان به اهمیت حفظ زبان‌های اصیل اشاره کرد و افزود: گویش‌های مختلف باید حفظ شوند و با توجه به اینکه متأسفانه نسل جوان از این گویش‌ها فاصله گرفته‌اند یکی از مؤثرترین راه‌ها جهت حفظ این گنجینه‌ها به ثبت رساندن آنهاست.
دلاوری خاطرنشان کرد: در سازمان یونسکو جهت حفظ گویش‌ها برنامه‌ای برای به ثبت رساندن گویش‌های کهن پایه‌گذاری شده است تا با حمایت از این میراث‌های معنوی از انقراض آنها جلوگیری شود.
وی از تلاش‌های صورت گرفته در خصوص به ثبت رساندن این گویش سخن به میان آورد و عنوان کرد: علی‌رغم پیگیری‌های صورت گرفته، سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور منکر وجود چنین برنامه‌ای در یونسکو شد و با به ثبت ملی رساندن این گویش مخالفت کرد.
سخن‌گوی شورای شهر دلیجان تالیف مقالات و کتب مختلف در رابطه با این گویش را از جمله اقدامات صورت گرفته جهت حفظ گویش راجی عنوان کرد.
وی در پایان خواستار توجه مسئولین به این مهم شد و افزود: انتظار داریم با پیگیری استاندار استان مرکزی و مسئولین میراث میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان این گویش حفظ و ثبت آن محقق شود.
گویش راجی یا رازی یا رایجی، گویشی است که بقایای آن در منطقه تیمره از مناطق مرکزی ایران و در شهرهایی چون دلیجان، نیم‌ور، محلات، نراق، میمه ،جوشقانقالی، وزوان، اذان و ونداده صحبت می‌شده و اکنون بقایای آن در برخی مناطق دلیجان برجای مانده است. ریشهٔ واژه‌های این زبان از زبان مادی است.
این گویش، لهجه مناطق وسیعی از سرزمین‌های ری، همدان، کاشان، اراک و چند منطقه دیگر بوده است. این گویش با گویش‌های مثل دلیجان، زر، واران، گویش یهودیان کاشان، همدان، اصفهان، نائین، نطنز، کهک تفرش، آشتیان، خوانسار و ... همبستگی بسیار دارد.