کل نفس ذائقه الموت
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
که دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
درگذشت راد مردی افسانه ای و بزرگمردی بنام از ایل بابادی و اولاد فرامرز خان آ خلیل خان پرویزی بابادی یکی از یادگاران آ محمد خان پرویزی و از نوادگان حاج میرزا پرویز خان بابادی ما را غافلگیر کرد؛
نیک مردی افتخار افرین
جاوید نام که در عرصه های سیاسی،اجتماعی،و فرهنگی و مسائل و آداب و رسوم ایلی سرآمد بود.
مردی تاریخ ساز و روشنفکر که لحن کلامش کافی بود تا خصومتی را به دوستی بیانجامد.
قهرمانی که در جهت صلح و سازش و دوستی و برادری گامی استوار داشت و تمام هم و غم خود را در راستای اتحاد و انسجام و همدلی صرف نمود و با بیان شیوا و رسای خود صداقت ،اخوت و همبستگی را فریاد میزد.
چگونه باید از این اسطوره ی سخن تمجید کرد،زبان قاصر از بیان دریای بیکران دانش و معرفت این مرد بی همتاست.
بر خود وظیفه میدانیم فَضائل و خصائل نیکوی این مرد بزرگ را در دنیای مجازی و محافل ایلی بیان داریم تا مردان بزرگ و نیک ایل بدانند ارزشهایشان در قلوب و اذهان مردم این سرزمین زنده خواهد ماند.
خبر درگذشت رادمردی از تبار نیکان مردی خیراندیش و خیرخواه،صلح اندیش و صلح جو، هم اندیش و معتمد کلانتران بختیاری در چند دهه اخیر،مردی خستگی ناپذیر در امورات صلح و سازش ایل،
مردی که او را زبس مصلح و خیر اندیش بود که اورا (سفیر صلح و دوستی )) نامیدند.
جاوید نام آ خلیل خان پرویزی بابادی
امروز نوای عزا و غمگساری را در دل تک تک دوستدارانش به نوا درآورد و غرق در غم و ماتم فرو برد.
به راستی که یکی ازستونهای تاثیرگذار صلح و دوستی و وحدت و برادری بختیاری بود.
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
ازجبال بختیاری قله ای درهم شکست
بختیاران رابگویید آن وزین سردار رفت
زنام آوران ،نامداری برفت زچابک سواران،سواری برفت
مجلس آرا،سفره گستر،نکته سنجی خوش سخن
ازجفایت ای اجل، پشت وپناه ما شکست
شیرمردی ازتبار بختیاری نماد واقعی غیرت و تعصب و مردانگی ونواده تاریخ سازان باکوله باری ازخاطرات تلخ وشیرین تاریخی وایلی روی درنقاب خاک کشید. شایسته مردی که خاطراتش به جنگلهای سرسبز وبه بلندای قله های زاگرس بود ،يادگارنسل حماسه سازان بختياري وتك سوارميدان غيرت وتعصب ومهرباني وصداقت ويكي از غيورمردان سرزمين دلاورپروربختياري ،كه هيچگاه ناملايمات روزگاربراراده ايشان تاثيري ننمودوهمواره پايبند به آداب وسنن بختياري بود،ازميان مارفت. تند باد حادثه همراه صیاد مرگ باهجوم بناگاه وبیدادگرانه ،گنجینه قوم راتاراج نمودونیک مردی راازتبار مردان پاک نهاد وغیور بختیاری ربود.یگانه ای که غیرت را تانقطه پایان دربازوان خویش نگهبان بود.تک سواری که به تنهایی سپاهی بود.بنگر که چگونه درختان پیر بلوط ،اسب بی سوار رادلداری می دهندومردان ایل قافله سالار خودرا درمیان نمی بینندوزنان ایل باکوله باراندوه وگیسوان پریشان چه سان باداغی شقایق وار ، دیدگانشان راازاشک سیل خیز می کنند.
بزرگي زمردان روشن ضمير خردمندوبادانش وكم نظير
سخندان پرمايه ونيك بين كه شيرين سخن بودومجلس نشين
به حكم خداونددادارپاك به تيراجل سينه اش گشت چاك
ازملك ادب حكم گزاران همه رفتند
شوبارسفربندكه ياران همه رفتند
اين گردشتابنده كه بردامن صحراست
گويدچه نشيني كه سواران همه رفتند
غم جانکاه از دست دادن بزرگ مردی بزرگ منش را با یادکردى از صبورى و پرکارى و مردم دوستى اش توامان ساخته و کمبود چنین سرمایه هاى انسانی ارزشمند را محلّ تامل و نگرانى مى دانیم.
زندگی سخت است. لیکن در سفر باید بود. باور نبودن و فراغ عزیز از دست رفته چون سیلی سهمگین بر پیکرتان نشسته و توان گذر از راهی که بایستی تنها رفت و صبری باید تا آرامشی زاید. ترک یار و همراهتان تسلیت باد.
غم و ناراحتی ما در از دست دادن آن بزرگوار قابل گنجایش در واژه ها نیست و از خدای متعالی درخواست شادی روح آن مرحوم را داریم.
هرچه از او دیدیم خیر بود و سلامت اخلاق و گفتار و کردار که ذخیره اخرتى اش باد.
بزرگ مردی از نواده گان و بزرگ خاندان بابادی ، که هم چون او، وارث ادب و آداب، بزرگ مردی و شجاعت، عزت نفس و مناعت طبع، صلح دوستی و مهر ورزی، وفا و صفا، میهمان نوازی و مردم دوستی بود. شادروان که از سلاله نیک مردان بود، و به خوبی این میراث گران سنگ را غنا می بخشید و نمادی اسطوره ای از همه این پسندیده صفات بود،
اری مرگ این نیک سالار والاتبار هم چون مصیبتی است که باید ناله سرداد.
مانا یاد عینیتی از نجابت، وقار، و همه خصلت های نیکویی بود که میراث پاک نیاکانش از نسل بزرگان به ابناء خلف رسیده .
لذا با سابقه همنشینی مان و بالاخص همفکری و هم اندیشی وی با دیگر بزرگان بختیاری در امورات صلح و سازش ایلی مرتبط با این ابر مرد راستین،
این مصیبت عظمی را ابتداعٲ بخود و سپس به قوم بختیاری و طایفه معظم بابادی تسلیت عرض مینماییم و فقدان وخلاء این بزرگان در چهره بختیاری بیداد میکند.
فقط و فقط به خود میگوییم ای داد و بیدا و ای داد و بیداد...
باز آی و بر چشمم نشین،ای دلستان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود
با تنی خسته و روحی فرسوده از بیداد زمان، هر از چند گاه شاهد رفتن اندوهبار عزیزی هستم که ناگزیر به نجوای شعر ماندگار ملک الشعرای بهار می گردم:
چه بد کرداری ای چرخ!
چه کج رفتاری ای چرخ!
سر کین داری ای چرخ!
نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ!
غم آنچنان سنگین است که راه بر هر کلامی بسته، ولی با همه سختی باید بگویم :
آ خلیل خان
بر فراز کدامین قله ی بلند دعوت حق را لبیک گفتی؟
ای روح پر کشیده آفاقی! چه بگویم از رفتن ناباورانه ات و سبکبال رفتنت، یا غروب نا بهنگامت که خاطر همه ی خویشان و دوستانت را خون کرده، بر دلهایشان داغ جدایی نهاده، برچهره هایشان غبار غم افشانده و درد فراقت بس بی تابشان کرده.
در اوج بزرگي و تواضع
پرواز نمود و بي صدا رفت
روحش شاد و یادش تا ابد گرامی باد
از طرف یاور سلیمانی بابادی
