به گزارش تابناک مازندران، رسم است مسئولان رده بالای ملی تحت عناوین مختلف مانند سفرهای استانی رئیس جمهور و وزرا یا سفر استانی رئیس قوه قضائیه انجام می‌شود و هدف عمده اعلام شده از آن معمولا بررسی ریز و میدانی مسائل در استانها و شهرستانها است پس مسئولان شهرستانی و استانی باید برنامه مناسب برای بهره برداری مناسب از این اتفاق در جهت همان اهداف اعلام شده داشته باشند اما انصافا تا چه حد از این فرصت استفاده شده است؟
مسئولان رده بالای کشوری آمدند و رفتند اما تا چه اندازه با برنامه حرکت کردیم و توانستیم در سایه یک برنامه‌ریزی مناسب از فرصت حضور آنها مخصوصا در موضوعات مختص مسئولیت آنان استفاده کنیم؟ سوال اینجاست که مگر چقدر موقعیت این سفرها پیش می‌آید؟ باید قدر بدانیم، مسئولی که از مرکز کشور آنهم با آن وقت اندک و فشردگی کارها به استان می‌آید یقینا برای وقت گذرانی نمی‌آید او می آید تا با استفاده از اختیارات خود در تهران گرهی از مشکلات ما باز کند.
اینجاست که مسئولان باید طرحی را آماده و مشکلات مختص آن مسئول را دستهبندی کنند و مشکلاتی را که خودشان گاهی بنا به دلایل محترم نمی توانند در نشستها بیان کنند به دیگرانی بسپارند که ملاحضات خاص ندارند.
این رسم شده است که مسئولان رده بالای کشوری بیایند سخنرانی کنند و بروند اما مسئولان ما همه چیز را گل و بلبل نشان دهند... پس کی و کجا میتوان مشکلات موجود را حل کرد، متاسفانه در سفر مهم روئسای دو قوه به مازندران که در روزها و هفته های گذشته می توانست فرصتی خوب برای مردم باشد تا مشکلات خود را با آنان در میان بگذارند فقدان این برنامه ریزی موجب شد تا در بسیاری از شهرستانها تنها سخنرانی و کلمات زیبا سهم مردم باشد تا گره گشایی مسئولان! که این شایسته نیست.
مسئول می‌آید تا مشکلات را ببیند و بشنود و سپس برود آن را در مرکز مورد چاره اندیشی قرار دهند، حال اگر قرار باشد کسی حرفی نزند و مشکلی از زبان مردم یا نخبگان در نشستهای رسمی گفته نشود پس چرا مدیران به استان و کشور دعوت می شوند آیا نمیشود این مشکلات را مکتوب به تهران ارسال کرد؟
انتهای پیام/