مازندرانی ها این روزهاچشم به آسمان دوخته اند و در انتظار میهمانی به نام” امید” هستند.درنای خوش قدوقامتی که “امید ” نام دارد و تنها بازمانده از درناهای گله غربی است.
کد خبر: ۶۷۹۵۸۳
تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۳۹۷ - ۲۰:۴۶ 13 November 2018

به گزارش “توریسم آنلاین” ،”امید”پارسال چهارم آذرماه وارد تالاب فریدونکنار شد و علاقمندان به محیط زیست را شادمان کرد.
رییس اداره نظارت بر حیات وحش اداره کل محیط زیست مازندران می گوید:« آمدن درنا زمان خاصی ندارد و سفراو برحسب شرایط آب و هوایی است و هرزمان که تشخیص دهد از مسیرهای همیشگی و پس از توقف در چند ایستگاه بین راهی،درنهایت در فریدونکنار فرود می اید و تا پایان اسفند میهمان مازندرانی هاست.»
“کوروس ربیعی”می گوید: «دقیقا مشخص نیست که سابقه مهاجرت درناهای سیبری به مازندران از چه سالی بوده است اما براساس گفته‌های بومیان، از حدود 20 سال گذشته تاکنون درناهای سیبری وارد تالاب فریدونکنار می‌شوند و در این مدت جمعیت آنها از 10 تا 15 فرد به چهار و سپس دو(آرزو و امید) و در نهایت به یک فرد(امید) کاهش یافته است.»
سال 87 یک تراژدی غم انگیز برای جفت زیبا و دلربای درنا که در مازندران میهمان بودند رقم خوردوزندگی این جفت نایاب را دستخوش سرنوشتی دردناک کرد.

مازندران

پرنده ی ماده،هنگام بازگشت از اقامتگاه زمستانی خود در فریدونکنار، در آسمان گیلان هدف ناجوانمردانه گلوله یک شکارچی قرار می گیردو همسرش را تنها می گذارد. پرنده نر پس از دست دادن جفتش، سال 88 به فریدونکنارنمی آید و مازندران زمستان آن سال را بدون درنا سپری می کند.اما سال بعددرنای تنها به فریدونکنار باز می گردد و پرنده امید نام می گیرد.

سمبل وفاوداری و آواز

امید از زیستگاه سیبری و پرواز در مسیر روسیه، قراقستان و آذربایجان به فریدونکنار مهاجرت کرده و حدود 4 ماه از سال را با تعذیه درمحدوده دامگاه های سنتی در فریدونکنار، زمستان گذرانی می کند.
تالاب بین المللی فریدونکنار هر ساله پذیرای هزاران پرنده مهاجر و تنها درنای باقی مانده ازگله غربی درنای سفید سیبری است.درنای سیبری دارای رقص و آواز با شکوهی بوده و سمبل طول عمر و وفاداری به شمار می رود.

طول عمر درنای سیبری تا 70 سال هم می رسد و جفت ها همراه با هم بسر می برند و با از دست رفتن یکی از جفت ها، دیگری تا پایان عمر جفتی اختیار نمی کند.
درناها دارای 5 جنس مختلف و15 گونه هستند که به عنوان گونه های حمایت شده محسوب می شوند.برخی درناها نظیردرنای معمولی و درنای طناز از جمعیت خوبی برخوردارند اما برخی از آنها مانند درنای فریادکش آمریکایی و درنای سیبری در معرض تهدید و خطر انقراض قرار دارند.

درنای تنها، تنها ی تنها هم نیست!

اما با این اوصاف درنای تنها، تنها ی تنها هم نیست و مادری هم دارد. زنی فنلاندی که خود را ایرانی میداند و آنقدر برای بقای درنای سیبری تلاش کرده که رسانه ها به لقب “مادردرنا” داده اند.

مازندران

“الن وسالو” که همسری ایرانی دارد در دانشگاه UclAآمریکا با همسر ایرانی اش آشنا می شودو ازدواج می کند و بعد از ده سال زندگی در آمریکا در سال 1967 به اتفاق همسر و دو فرزندش به ایران می آید.

به دلیل تسلط به زبانهای خارجی در دانشگاه الزهرای کنونی که آن موقع مدرسه ی عالی دختران نام داشت زیست شناسی تدریس می کند.در سالهای بعد با گشایش موسسه ی عالی اجتماعی – اقتصادی بابلسر برای تدریس به مازندران می آید. با وجود آنکه از همسرش جدا می شود ترجیح می دهد با دو فرزندش در ایران بماند. او هم اکنون در شهر ساحلی رویان و در جوار منطقه ای جنگلی ساکن است.او معتقد است که طبیعت ایران بسیار غنی است اما مثل گذشته پاک و تمیز نیست و خیلی آلوده شده است.
خانم “وسالو” قبل از انقلاب با درناهایی که به مازندران سفر می کنند آشنا می شود وتحقیقات پیرامون آنها را آغاز می کند. وی پیشتر روی ببر مازندران و فلافیگوهای دریاچه ارومیه هم کار کرده بود. اما حالا که تنها یک درنا باقی مانده، تحقیقات وفعالیتهای او بیشتر به چشم می آید.او دو پروژه رااز طرف سازمان ملل و کشور فنلاند را با همکاری انجمن حمایت از درنای سیبری درمازندران اجرا می کند و 100 هزار دلار برای پنج سال کار تحقیقاتی برای منطقه بودجه می گیرد.
با همکاری انجمن بین المللی درنا (ICF) با بودجه ای 10 هزار دلاری، زمینه مشارکت زنان منطقه مازندران را در قالب نمایشگاه های صنایع دستی و حضور در فعالیتهای اجتماعی فراهم می کند. “وسالو”معتقد است که باید به شکار پرندگان پایان بخشید و با احیای اکوتوریسم اقتصاد مردم بومی منطقه حضور پرندگان مهاجر را تقویت کرد. ایرانی ها باید به این باور برسند که بقای نسل درنای سیبری مهاجر بیش از همه بسود آنهاست و سبب پایداری محیط زیست می شود.او کتاب هایی را در ایران چاپ می کند که مورد توجه قرار نمی گیرد ولی در آنسوی مرزها با اقبال مواجه می شود.
مادر درناهاارتباط مهربانانه و صمیمی با بومیان منطقه دارد در همه ی این سالها کوشیده است تااز ظرفیت های آنها برای میزبانی شایسته از پرندگان مهاجر به ویژه درنا بهره گیرد.

باید بگذاریم امیدمان به حسرت مبدل شود

محدوده زمستان گذرانی درنای سیبری در فریدونکنار، به عنوان منطقه تیراندازی ممنوع در فهرست تالاب بین المللی در کنوانسیون رامسر مصوب شد.
اداره کل محیط زیست مازندران برای حفاظت از درناها و زیستگاه آنها فعالیت هایی نظیر جذب نیروهای محافظ همیار محیط بان، نصب تابلو برای شناسایی منطقه، برگزاری کلاس آموزشی برای جامعه محلی با موضوع درنا، خرید تجهیزات حفاظتی دوربین، تلسکوب، رهاسازی جوجه درناها سیبری، ساخت مرکز پرنده شناسی و بهره مندی از خدمات مشاوران ملی و بین المللی را مورد توجه قرار داده است.
متاسفانه فریدونکنار از لحاظ رعایت مسائل زیست محیطی و حفاظت از پرندگان مهاجر جای چندان امنی نیست.
حضور این پرنده در معرض انقراض در مازندران تنها به خبرها و گزارش های رسانه ای ختم می شود و حتی تنها شدن درنا هم در سطوح دولتی و مردمی موضوعی دارای اهمیت نیست.
پژوهشگران ومحققان مسائل زیست محیطی هم به زندگی درنا ورود پیدا نکرده اند و شناختی از درنای سیبری و زندگی پرمخاطره اش ندارند.
نباید بگذاریم امیدمان به درنای امید به حسرت مبدل شود….

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار