در حسرت مدال المپیک !
همین که جوانهای ما به المپیک راه یافته اند، دمشان گرم و سرشان سلامت. ایران آینده را باید همین جوانها بسازند. قانونگرا باشند. وقت شناس باشند. در هر اداره ای که هستند با ارباب رجوع درست و مودب و وظیفه شناس برخورد کنند. به حرفه ای که از آن پول در می آورند علاقمند باشند. به آدمهای متوهم و هذیانی مسئولیت کشورشان را نسپارند. باشد که روزی در المپیک، اول جهان شوند.
کد خبر: ۲۷۶۶۰۴
تاریخ انتشار: ۲۲ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۹:۵۴ 12 August 2016
به گزارش تابناک مازندران، در حالی که هفته اول المپیک را پشت سر گذاشتیم  در رنکینگ مدالهای المپیک به ترتیب این سه کشور قرار دارند. آمریکا. چین. ژاپن.
 
بدون تردید این سه کشور به همین ترتیب سه قدرت اقتصادی اول دنیا هستند. مردم این سه کشور فرصت، ثروت، امکانات و در مجموع شرایط مورد نیاز ورزش را به وفور در اختیار دارند.

ورزشهای مدال آور المپیک، بیشتر حول و حوش "دو و میدانی" است. یعنی جایی که خاستگاهش بیشتر فرهنگ یک جامعه است و نشانگر علاقه ی آن جامعه به سلامت و تندرستی می باشد.

مردم آمریکا، مردم چین و مردم ژاپن حتما با مردم ما خیلی فرق دارند که آنها مدال گرفته اند و ما هنوز حتی یک برنز بی خاصیت هم نگرفته ایم.

تفاوت مدال آوری در المپیک سر چند ثانیه ی بسیار کوتاه است. معهذا اهالی آن ممالک روی همان چند ثانیه کار می کنند. اما تا دلتان بخواهد در مملکت ما "وقت" علف خرس است. هیچ اتوبوس واحدی به موقع نمی آید. هیچ هواپیمایی به موقع پرواز نمی کند. هیچ قطاری به موقع به مقصد نمی رسد.

هیچ سخنرانیی سر وقت شروع نمی شود. هیچ وقت بلندگوها و میکروفون ها درست کار نمی کند. هیچ جاده ای بدون چاله و چوله وجود ندارد. هیچ سرویس بهداشتی عمومی واجد بهداشت حداقلی نیست. تقریبا هیچ مدیر یا رییس دولتی نتوانسته است به وعده هایش عمل کند. هیچ پروژه ای نه سر زمان وعده داده شده شروع می شود، نه تحویل داده می شود و نه با هزینه ی محاسبه شده به پایان می رسد. ..

آن وقت ما از اهالی این مملکت ولو ورزشکارانش بخواهیم روی ثانیه کار کنند؟  آیا این درخواستی عاقلانه یا دستکم منصفانه است؟ که مثلا به دنیا نشان بدهیم ما خیلی پیشرفته ایم؟ ما مثل ژاپنی ها و چینی ها و آمریکایی ها هستیم؟

نخیر جانم. اینجا ایران است. کشوری نسبتا بی حساب و کتاب. آنقدر که سالی میلیاردها دلار جنس قاچاق واردش می شود. یک شبه ثروت بیشتر مردم به یک سوم تقلیل می یابد و ثروت یک عده ی معدود سه برابر زیاد می شود. تعداد فرارکنندگان مالیاتی اش از تعداد دزدان دریای کارائیب هم بیشتر و هم مال الغارتشان افزونتر است.

سالی صدها میلیارد تومان بودجه فرهنگی توزیع می شود و کسی نمی داند محصول آن چیست...  طرف میلیاردها دلار را به باد فنا داده و همینجور دارد راست می گردد، هیچ که می خواهد دوباره رییس جمهور شود. ما آب خوردمان را نمی توانیم مدیریت کنیم آن وقت انتظار داشته باشیم بر سکوی اول المپیک بایستیم؟

همین که جوانهای ما به المپیک راه یافته اند، دمشان گرم و سرشان سلامت. ایران آینده را باید همین جوانها بسازند. قانونگرا باشند. وقت شناس باشند. در هر اداره ای که هستند با ارباب رجوع درست و مودب و وظیفه شناس برخورد کنند. به حرفه ای که از آن پول در می آورند علاقمند باشند. به آدمهای متوهم و هذیانی مسئولیت کشورشان را نسپارند. باشد که روزی در المپیک، اول جهان شوند.

چرا نشوند؟ مگر خون آمریکایی ها و چینی ها و ژاپنی ها سرخ تر از خون ایرانی هاست؟
 
زهرا اورنگ

برچسب ها: المپیک ریو
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار