واکاوی موقعیت جغرافیایی زمین در زبان مازندرانی

به گزارش تابناک مازندران ، در کدام زبان دنیا برای موقعیت جغرافیایی زمین این همه واژه سراغ دارید؟

لیلِم: زمین‌هایی که در نزدیکی جنگل واقع و توسط یک نفر آباد شده باشد. بیشتر این زمین ها قبل از اصلاحات ارضی و نیز در دوره انقلاب اسلامی با تجاوز به جنگل‌ها پ قطع درختان و درختچه‌ها، مردم صاحب زمین شدند. در مقابل لیلم، زمین های مورثی قرار داردکه همه وراث شریک هستند.

هِمِند: زمین‌های سطح صاف در ارتفاعات را می‌گویند.

رُوآر: رودبار، زمین‌هایی که در مصب یا کنار رودخانه قرار دارند (بیشتر زمین گ‌های شالیزاری هستند).

سی / سی‌سَر: زمین‌هایی که در بالای تپه‌ها قرار دارند.

خاریم / خِریم: زمین‌هایی که در دامنه جنوبی کوه قرار داشته و آفتابگیر باشند.

نِسوم: زمین‌هایی که در دامنه شمالی کوه قرار داشته و سایه هستند و خاک حاصلخیز و جنگل‌های انبوه دارند.

اِفتاب دَرامد: زمین‌های سمت شرق را گویند.

اِفتاب مار بورد: زمین‌های سمت غرب را گویند.

تاوِر: زمین های سمت جنوب که شیب آنها از ۳۰ درجه بیشتر باشد.

پَلُوج: زمین‌های شالیزاری که در دامنه کوه واقع باشند.

کالِه زمین: زمین‌هایی که کشت نشده باشد (مرتع/ بایر).

جِر زمین: زمین‌هایی که رودهای زیادی دارد.

آئیش: دشت‌های بزرگ.

گـَر: زمین‌های دامنه جنوبی همراه با سنگ و سنگ‌ریزه که حاصلخیز نباشند.

لَش: زمین‌های پر آب

اِسـتِل: زمین‌هایی که دراچ آن چشمه کم آب داشته باشند و حیواناتی مانند گراز آنجا را تخریب کرده باشند. استل، به اشتباه در زبان فارسی به استخر برگردانده شده است.

لَپـِر زمین: زمین صاف و هموار. اهالی کوهستان مازندران به کسانی‌که در دشت مازندران زندگی می کنند، می‌گویند: «لَپر بِـنِه آدِم».

سِـل: به دامنه کوه.

چِک: به بالای کوه / سَر چِک: نوک قله.

ویشِه زمین: زمین‌هایی که در داخل جنگل قرار دارند.

اِرِب زمین: زمین‌هایی که در شیب ملایم قرار دارند.

بَندِکا: دامنه با شیب تند کوه یا تپه.

سَرجِری: زمین سرازیری.

کِرکـَتول: زمین‌هایی که در شیب تند و سنگی باشد.

تهیه و تنظیم: علی رمضانی پاچی
روستای پاچی میانا دودانگه ساری